Het vertegenwoordigen van de creatieve sector is een grote passie van Marianne Gravendeel. Bij Stichting Dock bracht ze door middel van workshops en borrels creatieve ondernemers bij elkaar. ‘Inmiddels zijn we “De makers van Dordrecht”. Ik ben nog de enige ouwe geit die deelneemt vanuit de vroegere stichting,’ lacht Marianne. ‘Het is het idee dat wij een platform bieden, waar mensen vervolgens zelf een invulling aan kunnen geven.’ Marianne maakt daarnaast deel uit van stichting Dordttalk, waar ze de kunsttak vertegenwoordigt.

De brede betrokkenheid in de stad heeft ze niet van een vreemde. ‘Ik ben een geboren en getogen Dordtenaar. Mijn ouders hadden twee zaken in de binnenstad, een reformhuis en een delicatessenzaak, daardoor waren het meteen best bekende Dordtenaren. Als je tegen oude Dordtenaren zegt “meneer Gravendeel van de delicatessenzaak”, dan weet iedereen waar je het over hebt.’ Wat is verder typisch Dordts? ‘Dat platte accent, dat vind ik zo afschuwelijk!’ lacht Marianne. ‘Doordat ik in het culturele leven zit merk ik ook wel dat Dordrecht heel erg een arbeidersstad is. Hoewel, het leuke is dat kunst aan de andere kant ook wel heel erg een onderdeel is van het straatbeeld.’ Marianne organiseert geregeld “het kunstrondje Dordt” waarbij ze de deelnemers de diversiteit van de Dordtse kunstwereld wil laten zien.

Bestaat er zoiets als Dordtse kunst? ‘Jazeker wel, er zijn veel hedendaagse Dordtse kunstenaars. Ik ben er zelf van overtuigd dat er een soort hedendaagse galerie zou moeten komen voor Dordtse kunstenaars, dat ontbreekt echt in de stad. Dordtse kunstenaars moeten gewoon meer in the picture komen te staan. Natuurlijk is de hedendaagse Dordtse kunst heel divers en alle kunstenaars hebben een eigen stijl, maar deze kunst samenbrengen zou heel erg leuk zijn.’ Ze heeft nog wel een suggestie voor de locatie. ‘De Berckepoort! Dat is daar een prachtige ruimte voor!’

Marianne schildert zelf ook: zeer uitvergrootte kersen, maar ook aalbessen en frambozen. Ziet ze zichzelf als Dordtse kunstenaar? ‘Ja, waarom niet eigenlijk. Ik verkoop in principe niks en “echte kunstenaars” kijken neer op realistische kunst, zoals ik zelf eigenlijk ook altijd heb gedaan,’ zegt ze lachend. ‘Ik heb mijn hele leven voor de klas gestaan en dan zei ik altijd: “je moet niet alles zo netjes naschilderen, want dan kun je net zo goed een foto maken.” Toen heb ik door een opdracht die ik kreeg ontdekt dat realisme ook heel goed kan zijn, maar wel op je eigen manier, dus niet fotografisch. Door de objecten te vergroten, op te blazen, heb ik het me eigen gemaakt. Dus ja, natuurlijk hoor ik bij de Dordtse kunstenaars, kom op!’