‘Als kind was ik al creatief,’ vertelt kunstenares Diana van Hal. Ze heeft mooie herinneringen aan het Dordrechts Museum, waar je als kind onder de trap kon tekenen. ‘In de pauze ging ik in m’n eentje het museum in, om al die schilderijen te bekijken. Dat vond ik zo’n ongelofelijk geheim, hoe dát toch mogelijk was!’ Het kunstenaarschap werd thuis niet gestimuleerd, waardoor ze pas laat naar de academie in Rotterdam ging. ‘Ik kon heel makkelijk heen en weer. Ik had een heel fijn huisje op het Hallincqhof. Dat is een voordeel, maar het kan je ook afremmen om weg te gaan.’

Diana heeft met haar ouders altijd op bijzondere plekken gewoond. Zo begon haar vader een eigen metaalbedrijf op de boogjes. ‘Toen nog écht “de boogjes”, met de stadsbogen en de stadsmuur. Dit was het begin van wat later een machinefabriek zou worden. Het was maar een kleine ruimte en hij had geen telefoon. Op de Spuiweg kon hij gebeld worden en dan werd er een loopjongetje gestuurd. Dat begin is zo gek en zo verweven met Dordrecht! Nu woont mijn zusje op de boogjes in de appartementen die daar gebouwd zijn.’

Diana bleef zich altijd met Dordrecht verbonden voelen. ‘Als kind was ik veel in de Biesbosch, dicht bij de natuur. Ik was altijd bezig met wat er onder water leefde.’ Ze voelt zich ook verbonden met Afrika, waar ze meerdere keren naartoe ging. ‘Hier heb ik veel inspiratie en plezier uitgeput. Het is dus zowel Afrika als de Biesbosch, het sluipt eigenlijk altijd overal in, dat etnische gevoel.’ Het anders zijn, is iets wat Diana graag laat zien in haar werk. ‘Dat maakt het zo aantrekkelijk! We moeten niet steeds meer op elkaar gaan lijken of de overeenkomsten zoeken. Ik ben meer van de verschillen, die zijn juist zo interessant!’ Haar werk is vaak kleurrijk. ‘Veel motieven en kleuren, dat was wel een soort handelsmerk. Ik wilde altijd een hele positieve boodschap uitstralen, als een soort cadeau aan de mensen. Op dit moment is dat niet meer het belangrijkste. Je verandert, dus je werk verandert ook. Het gaat nog altijd om de schoonheid van de dingen, maar soms met een wat meer sobere insteek, een kritische blik. De tijden zijn immers ook veranderd.’ Diana wil geen politiek werk maken. ‘Ik wil juist laten zien dat je best dicht bij elkaar kunt zijn, ook al ben je zo verschillend.’

In haar atelier geeft ze ook workshops. ‘Ik vind het belangrijk mensen te laten voelen dat ze veel meer kunnen dan ze denken. Dat ze naar huis gaan met iets wat echt van henzelf is.’ Diana’s atelier, gevestigd in een oude school, is daarnaast een bijzondere plek. ‘Ik heb zelf ook op deze school gezeten als kind. Soms hoor ik kinderstemmen buiten en dan schakel ik weer even terug. Het was een katholieke school en je zat dus gescheiden. Op de parkeerplaats loopt nog steeds een schuine lijn. Aan de ene kant speelden de jongens en aan de andere kant de meisjes. Nu is het gewoon een geweldige ruimte, ik ben er heel blij mee. Als je dan toch in Dordrecht woont en een atelier moet hebben, dan is dit een hele fijne plek!’